Eind maart verbleef ik twee weken in de Verenigde Staten. Ik had een boek kunnen schrijven over mijn ervaringen, zowel positief als negatief. Ik ga de twee weken hier niet beschrijven, maar een kleine greep uit mijn ervaringen:
Ik ben vanaf Düsseldorf naar Atlanta gevlogen en daarvandaan direct door naar Pensacola. Op de terugweg ben ik vanaf Baton Rouge via Atlanta weer naar Düsseldorf gevlogen. In Atlanta ben ik beide keren op zoek gegaan naar een maaltijd. Op de heenweg streek ik neer bij T.G.I. Fridays. Ik wilde graag een salade eten en dacht dat ik daar wel moest slagen. Toen ik aan de serveerster vroeg of het mogelijk was om aanpassingen te maken aan de salades die op de menukaart stonden, overhandigde ze me een speciale dieetkaart. Top! Er stonden maar weinig opties op de kaart voor glutenvrij, maar er zat een salade tussen en daar was ik naar op zoek. Op de terugweg belandde ik op een soort foodcourt. Na rondgekeken en rondgevraagd te hebben waar ik aan wat te eten zou kunnen komen, besloot ik het risico op kruisbesmetting te nemen door naar een soort tacobar te gaan. Ook daar bleken ze een dieetmenu te hebben en er stond een glutenvrije taco op! Helaas bleek deze niet aanwezig te zijn en de dames achter de toonbank bleken geen idee te hebben wat glutenvrij betekende, dus ik maakte me snel uit de voeten. Ik ging terug naar de tent een stukje verderop, waar de dame achter de balie me al direct verteld had dat het kipgerecht glutenvrij was, maar wel met kaas. Ik besloot voor dit gerecht te gaan, maar werd verrast door het aanbod om in de keuken kip te halen waar geen kaas bij zat. Samen met rijst werd het een heerlijke lunch! Toegegeven, de kip zag er niet uit, maar ik had flinke trek en mijn piepschuimen bakje (zo werkt dat daar) was binnen geen tijd leeg.
Ik vloog voor het eerst sinds ik glutenvrij eet met Delta. De dieetcombinatie glutenvrij/lactosevrij kon ik niet opgeven, dus ik had enkel glutenvrij doorgegeven. De maaltijden waren prima in orde en compleet en er werd ook niet per ongeluk een gewoon broodje geserveerd bij mijn eten, zoals soms wel gebeurt. Het enige minpuntje is dat er als beleg voor het glutenvrije broodje alleen boter werd geserveerd, nogal mager.
En dan mijn verblijf in Amerika. De eerste week speelde ik een toernooi in Pensacola. Van tevoren had ik contact opgenomen met het hotel en zij zouden zorgen voor een aangepast ontbijt. Ze vertelden me al wel, dat ze geen geschikt broodbeleg zouden hebben, behalve gekookte eieren. Vandaar dat ik vanuit Nederland een pot sandwich spread had meegenomen. Op de eerste ochtend in het hotel kreeg ik een glutenvrij brood, een pak cornflakes, een pak muesli en een enorm pak soyamelk. Ik was goed voorzien voor de hele week! Mijn pas aangeschafte toast-a-bags kwamen goed van pas met het brood en de broodroosters.
De toernooiorganisatie verzorgde de hele week de lunch en het diner. Op de eerste dag bleek dat ze niet goed wisten wat ze met me aan moesten. Er was niks voor mij geregeld, maar ter plekke werd gebeld met de cateraar om te vragen welke gerechten uit het buffet gluten- en lactosevrij waren. Daarmee kon ik een maaltijd samenstellen, al was hij niet compleet. De rest van de week had ik de beschikking over een overvloed aan producten bij de lunch. De vrouw van de toernooidirecteur was voor mij gaan winkelen en er stond een tas met koekjes, mueslirepen en brood en een koelbox met allerlei soorten fruit, groenten, gekookte eieren en vlees. Hier heb ik de hele week met veel smaak van gegeten. Het avondeten was voedzaam, maar weinig inspirerend. Ik heb er niet elke avond gebruik van gemaakt, omdat ik een paar keer met mijn coach en een collega-tennisser uit eten ben gegaan. Op loopafstand van het hotel lag een grote shoppingmall. Op een van de eerste dagen gingen we daar lunchen. Bij de lunchtent die de anderen op het oog hadden aangekomen, bleek ik daar alleen een salade en bruine bonensoep te kunnen eten. Niet echt waar ik trek in had. Ik wist van de voorgaande jaren dat de shoppingmall een uitgebreid foodcourt had en ik sprak af om elkaar daar later weer tegen te komen. Vol goede moed ging ik op zoek naar wat lekkers om te eten. Dat viel enorm tegen. Nergens konden ze me aan een maaltijd helpen. De meeste tenten serveerden geen enkel gerecht dat glutenvrij was. Bij de Chinezen kon ik gekookte witte rijst krijgen. Dat heb ik gedaan en bij de Italiaan haalden ze een blik tomatensaus uit de keuken, zodat ik kon zien of ik het kon eten. Mijn lunch bestond uit rijst met tomatensaus. Niet echt iets om vrolijk van te worden, maar voor een keer kon dat wel, vond ik. Ik had al lang in de gaten dat ik blij zou moeten zijn met dat ik iets te eten had kunnen krijgen. Later in de week had ik gelukkig ook een heel positieve ervaring. We gingen naar een Italiaans restaurant, weer bij de zelfde mall. Daar hadden ze een uitgebreide allergieënkaart en er was voor mij meer dan genoeg keuze! Een van de opties was dat je zelf je pasta samen kon stellen en ze hadden glutenvrije penne. Ik heb genoten van een heerlijke pasta en ben later in de week nog een keer teruggegaan en toen heb ik weer een pasta samengesteld. Smullen!
Van Pensacola gingen we met de auto naar Baton Rouge. Een rit van vier uur en halverwege zouden we iets eten bij een van de vele fastfoodrestaurants langs de snelweg. Ik had mijn huiswerk niet zo goed gedaan en wist niet bij welke van de tien restaurants ik het beste iets kon krijgen. Ik kon me alleen nog herinneren dat ik de McDonalds moest overslaan. We zijn op goed geluk bij Wendy's naar binnen gegaan en daar kon ik een salade (alweer) eten en het broodje hamburger, zonder broodje. In de auto had ik een broodje liggen dat ik uit Nederland had meegenomen, dus dat ging ik halen en zo had ik toch een broodje hamburger.
In Baton Rouge zat het ontbijt niet inbegrepen bij het verblijf in het hotel. Dat wist ik nog van voorgaande jaren, dus ik had vanuit Nederland een pak havermout en kaneel meegenomen. Met de waterkoker in de kamer zou ik voor mezelf elke ochtend pap maken! Helaas bleek er geen waterkoker te staan en bij de supermarkt nabij het hotel waren de waterkokers uitverkocht. Gelukkig wilden ze me in het hotel elke ochtend kosteloos van gekookt water voorzien, dus daarmee kon ik toch ontbijten. Lunch en diner werden wederom verzorgd door de toernooiorganisatie. Ook nu waren ze niet voorbereid op mijn komst en was het eten in het begin teleurstellend. Ik werd gewezen op de groenten, dat kon ik toch eten als lunch? Dat was leuk bedacht, maar als ik een wedstrijd moet tennissen, heb ik toch echt wat koolhydraten nodig. Na wat tips van mij, werd het gelukkig een stuk beter. Een van de vrijwilligers dacht goed met me mee. Ze had een kennis met coeliakie en als hij op bezoek kwam, gingen ze altijd eten bij de Truly Free Bakery. Deze volledig gluten- en lactosevrije bakkerij bleek op maar een kwartier rijden van het tennispark te liggen. De vrouw had het menu voor mij uitgeprint en vroeg me waar ze me een plezier mee kon doen. Dat wist ik wel: pizza! De lunch op vrijdag zou de beste lunch van de week worden. En daar was hij dan:
En lekker dat hij was! Hij vulde goed en ik kreeg hem niet helemaal op. Een kwart heb ik in de koelkast bewaard, zodat ik 's avonds nog een keer kon genieten.
Ook deze week ben ik meerdere keren uit eten geweest. Op de eerste dag zijn we naar de shoppingmall gegaan, want ik had tussen de toernooien in een rustdag zonder training. In de mall was wederom een foodcourt waar we gingen lunchen. Tot mijn grote vreugde had onderstaande eettent een uitgebreide allergiekaart met heel veel dingen die ik mocht eten:
Groetjes Marjolein
Ik ben vanaf Düsseldorf naar Atlanta gevlogen en daarvandaan direct door naar Pensacola. Op de terugweg ben ik vanaf Baton Rouge via Atlanta weer naar Düsseldorf gevlogen. In Atlanta ben ik beide keren op zoek gegaan naar een maaltijd. Op de heenweg streek ik neer bij T.G.I. Fridays. Ik wilde graag een salade eten en dacht dat ik daar wel moest slagen. Toen ik aan de serveerster vroeg of het mogelijk was om aanpassingen te maken aan de salades die op de menukaart stonden, overhandigde ze me een speciale dieetkaart. Top! Er stonden maar weinig opties op de kaart voor glutenvrij, maar er zat een salade tussen en daar was ik naar op zoek. Op de terugweg belandde ik op een soort foodcourt. Na rondgekeken en rondgevraagd te hebben waar ik aan wat te eten zou kunnen komen, besloot ik het risico op kruisbesmetting te nemen door naar een soort tacobar te gaan. Ook daar bleken ze een dieetmenu te hebben en er stond een glutenvrije taco op! Helaas bleek deze niet aanwezig te zijn en de dames achter de toonbank bleken geen idee te hebben wat glutenvrij betekende, dus ik maakte me snel uit de voeten. Ik ging terug naar de tent een stukje verderop, waar de dame achter de balie me al direct verteld had dat het kipgerecht glutenvrij was, maar wel met kaas. Ik besloot voor dit gerecht te gaan, maar werd verrast door het aanbod om in de keuken kip te halen waar geen kaas bij zat. Samen met rijst werd het een heerlijke lunch! Toegegeven, de kip zag er niet uit, maar ik had flinke trek en mijn piepschuimen bakje (zo werkt dat daar) was binnen geen tijd leeg.
Ik vloog voor het eerst sinds ik glutenvrij eet met Delta. De dieetcombinatie glutenvrij/lactosevrij kon ik niet opgeven, dus ik had enkel glutenvrij doorgegeven. De maaltijden waren prima in orde en compleet en er werd ook niet per ongeluk een gewoon broodje geserveerd bij mijn eten, zoals soms wel gebeurt. Het enige minpuntje is dat er als beleg voor het glutenvrije broodje alleen boter werd geserveerd, nogal mager.
En dan mijn verblijf in Amerika. De eerste week speelde ik een toernooi in Pensacola. Van tevoren had ik contact opgenomen met het hotel en zij zouden zorgen voor een aangepast ontbijt. Ze vertelden me al wel, dat ze geen geschikt broodbeleg zouden hebben, behalve gekookte eieren. Vandaar dat ik vanuit Nederland een pot sandwich spread had meegenomen. Op de eerste ochtend in het hotel kreeg ik een glutenvrij brood, een pak cornflakes, een pak muesli en een enorm pak soyamelk. Ik was goed voorzien voor de hele week! Mijn pas aangeschafte toast-a-bags kwamen goed van pas met het brood en de broodroosters.
De toernooiorganisatie verzorgde de hele week de lunch en het diner. Op de eerste dag bleek dat ze niet goed wisten wat ze met me aan moesten. Er was niks voor mij geregeld, maar ter plekke werd gebeld met de cateraar om te vragen welke gerechten uit het buffet gluten- en lactosevrij waren. Daarmee kon ik een maaltijd samenstellen, al was hij niet compleet. De rest van de week had ik de beschikking over een overvloed aan producten bij de lunch. De vrouw van de toernooidirecteur was voor mij gaan winkelen en er stond een tas met koekjes, mueslirepen en brood en een koelbox met allerlei soorten fruit, groenten, gekookte eieren en vlees. Hier heb ik de hele week met veel smaak van gegeten. Het avondeten was voedzaam, maar weinig inspirerend. Ik heb er niet elke avond gebruik van gemaakt, omdat ik een paar keer met mijn coach en een collega-tennisser uit eten ben gegaan. Op loopafstand van het hotel lag een grote shoppingmall. Op een van de eerste dagen gingen we daar lunchen. Bij de lunchtent die de anderen op het oog hadden aangekomen, bleek ik daar alleen een salade en bruine bonensoep te kunnen eten. Niet echt waar ik trek in had. Ik wist van de voorgaande jaren dat de shoppingmall een uitgebreid foodcourt had en ik sprak af om elkaar daar later weer tegen te komen. Vol goede moed ging ik op zoek naar wat lekkers om te eten. Dat viel enorm tegen. Nergens konden ze me aan een maaltijd helpen. De meeste tenten serveerden geen enkel gerecht dat glutenvrij was. Bij de Chinezen kon ik gekookte witte rijst krijgen. Dat heb ik gedaan en bij de Italiaan haalden ze een blik tomatensaus uit de keuken, zodat ik kon zien of ik het kon eten. Mijn lunch bestond uit rijst met tomatensaus. Niet echt iets om vrolijk van te worden, maar voor een keer kon dat wel, vond ik. Ik had al lang in de gaten dat ik blij zou moeten zijn met dat ik iets te eten had kunnen krijgen. Later in de week had ik gelukkig ook een heel positieve ervaring. We gingen naar een Italiaans restaurant, weer bij de zelfde mall. Daar hadden ze een uitgebreide allergieënkaart en er was voor mij meer dan genoeg keuze! Een van de opties was dat je zelf je pasta samen kon stellen en ze hadden glutenvrije penne. Ik heb genoten van een heerlijke pasta en ben later in de week nog een keer teruggegaan en toen heb ik weer een pasta samengesteld. Smullen!
Van Pensacola gingen we met de auto naar Baton Rouge. Een rit van vier uur en halverwege zouden we iets eten bij een van de vele fastfoodrestaurants langs de snelweg. Ik had mijn huiswerk niet zo goed gedaan en wist niet bij welke van de tien restaurants ik het beste iets kon krijgen. Ik kon me alleen nog herinneren dat ik de McDonalds moest overslaan. We zijn op goed geluk bij Wendy's naar binnen gegaan en daar kon ik een salade (alweer) eten en het broodje hamburger, zonder broodje. In de auto had ik een broodje liggen dat ik uit Nederland had meegenomen, dus dat ging ik halen en zo had ik toch een broodje hamburger.
In Baton Rouge zat het ontbijt niet inbegrepen bij het verblijf in het hotel. Dat wist ik nog van voorgaande jaren, dus ik had vanuit Nederland een pak havermout en kaneel meegenomen. Met de waterkoker in de kamer zou ik voor mezelf elke ochtend pap maken! Helaas bleek er geen waterkoker te staan en bij de supermarkt nabij het hotel waren de waterkokers uitverkocht. Gelukkig wilden ze me in het hotel elke ochtend kosteloos van gekookt water voorzien, dus daarmee kon ik toch ontbijten. Lunch en diner werden wederom verzorgd door de toernooiorganisatie. Ook nu waren ze niet voorbereid op mijn komst en was het eten in het begin teleurstellend. Ik werd gewezen op de groenten, dat kon ik toch eten als lunch? Dat was leuk bedacht, maar als ik een wedstrijd moet tennissen, heb ik toch echt wat koolhydraten nodig. Na wat tips van mij, werd het gelukkig een stuk beter. Een van de vrijwilligers dacht goed met me mee. Ze had een kennis met coeliakie en als hij op bezoek kwam, gingen ze altijd eten bij de Truly Free Bakery. Deze volledig gluten- en lactosevrije bakkerij bleek op maar een kwartier rijden van het tennispark te liggen. De vrouw had het menu voor mij uitgeprint en vroeg me waar ze me een plezier mee kon doen. Dat wist ik wel: pizza! De lunch op vrijdag zou de beste lunch van de week worden. En daar was hij dan:
Ook deze week ben ik meerdere keren uit eten geweest. Op de eerste dag zijn we naar de shoppingmall gegaan, want ik had tussen de toernooien in een rustdag zonder training. In de mall was wederom een foodcourt waar we gingen lunchen. Tot mijn grote vreugde had onderstaande eettent een uitgebreide allergiekaart met heel veel dingen die ik mocht eten:
De wraps bevatten allemaal gluten, maar de taco was glutenvrij. Ik heb hem laten beleggen met alle dingen die ik lekker vond, want op een ding na mocht ik alles eten. Ook nam ik er een zak tortillachips en saus bij. De taco was heel erg lekker! Een kleine maar: tussen de tacobladen werd kaas gedaan en dat wist ik niet. Dat leek met het ideale moment om te kijken hoe goed de lactasetabletjes die ik sinds kort in mijn bezit had zouden werken. Gelukkig werkten die heel goed en ik heb voor het eerst in driekwart jaar van kaas kunnen genieten. Jullie begrijpen wel dat ik later in de week nog een keer terug ben gegaan naar deze plek voor een tweede taco. Deze keer toch maar zonder kaas. Wat het avondeten betreft: bij Chili's hadden ze ook een allergiekaart, welke ik van tevoren al via internet had bekeken. Ik heb genoten van de spare-ribs! Ik ben ook uit eten geweest bij Hooters. Wat een magere kaart vergeleken met Australië! Echt een no-go voor mensen met glutenintolerantie. Het enige was ik kon eten was een ongemarineerde kipfilet en een cobb salad. De salades kwamen me tegen die tijd de neus uit. Na twee weken sla eten, kon je me echt niet blij meer maken met een cobb salad, hoe lekker de Amerikaanse salades er ook uit kunnen zien. Bij Texas Roadhouse bestelde ik een steak, aardappel zonder vulling (op tafel stond goede ketchup) en groenten zonder botersausje. Helaas toch nog last van mijn maag gehad, want over de steak zat (denk ik) stiekem wel boter.
En dan nu het hoogtepunt van twee weken eten in Amerika. Op de een na laatste dag van het toernooi in Baton Rouge, vroeg een andere vrijwilliger aan mij hoe de pizza de vorige dag had gesmaakt. Ik begon ongetwijfeld te glunderen. Daarop zei de vrouw dat ze mij wel even heen en weer naar de bakkerij wilde rijden, zodat ik nog iets lekkers te eten zou kunnen krijgen. Ik heb snel met de wedstrijdleiding overlegd, want ik moest later die dag nog spelen. Iedereen zag aan mij hoe graag ik naar de bakkerij wilde gaan, dus het was mogelijk om er even tussenuit te knijpen. Het is maar goed dat ik onder tijdsdruk in de bakkerij lekkere dingen uit moest zoeken, anders had ik er na een paar uur nog gestaan. Ik besloot om mijn gewoonte om geen suiker te eten voor een keer te doorbreken. Ik vroeg de man achter de balie wat het lekkerste was en hij raadde me de chocolat-blueberrie cupcake aan. Die werd het! En ik wilde nog meer... Voor de zaterdagavond koos ik een chocoladebrownie uit en toen ontdekte ik suikervrije muffins, waarvan ik er meteen een wilde opeten. Ze waren gezoet met stevia en niet met rotzooi, dus heel verantwoord. En lekker! Had ik dat eerder geweten, dan had ik verder niet gezondigd en van alle smaken suikervrije muffins er een meegenomen. Maar dat ga ik onthouden voor volgend jaar. Als laatste kocht ik twee broodjes, die ik de volgende dag bij de lunch zou eten. Mij was namelijk al verteld dat ik op zondag alleen plakken vlees voor op brood (maar zonder brood!) en groenten zou kunnen krijgen. Niet mijn idee van een stevige lunch... Ik heb ontzettend genoten van al het lekkers dat ik heb gekocht. Als deze bakkerij in Nederland stond, zouden ze aan mij een vaste klant hebben! De website wil ik jullie niet onthouden: Truly Free Bakery.
Nog even kort mijn supermarkt-ervaringen: ik ben alleen bij de Walmart geweest, in twee verschillende vestigingen. Die in Pensacola had een aantal schappen met glutenvrije producten. Het gaat echt om de basis, zoals pasta, cornflakes en koekjes, maar op zich kun je er voldoende kopen om een korte vakantie door te komen. De Walmart in Baton Rouge had een veel kleiner aantal producten. Dus ben je in Amerika en wil je groots inslaan: zoek dan vooral een andere supermarktketen op.
Het is een ontzettend lang verhaal geworden. Hier maak ik geen gewoonte van. De volgende keer hoop ik jullie onderweg al op de hoogte te brengen van wat ik meemaak als het op eten aankomt. Aan degenen die het hele stuk gelezen hebben, wil ik zeggen: ik hoop dat jullie het waard vonden!
Groetjes Marjolein
Hej marjolein!
BeantwoordenVerwijderenWat gaaf om jouw reiservaringen te lezen zo! Leuk in combi ook met het sporten, eigenlijk stond ik er helemaal niet bij stil dat dit heel erg lastig kan zijn. Het water liep me in mijn mond toen je over die pizza en gebakjes sprak, alleen daar al voor zou ik naar de vs willen. Wat mis ik dat! Ik ben erg benieuwd naar je volgende blogs!
Groetjes, Nathalie